Tweet

Gelinen noktada yeniden bir özeleştiri süreci oluşturarak mevcut cahili yapıyı ekonomik, sosyal, siyasal alt yapısını iyi analiz etmek, yeni bir söylemle pratik oluşturmak önemli ve önceliklidir.

Mevcut yapıyı analiz ederken en önemli unsur, güçlü ve zayıf yanlarını görmek ve ona karşı tavır almak zarurettir. Türkiye'de ordunun 28 Şubat kararlarıyla simgelendiği üzere düzenin en örgütlü politik gücü olarak yeniden açıkça sahneye çıktı, SSCB'nin yıkılmasını izleyen süreçte çoktan miadını doldurmuş olduğu söylenen askeri darbe süreçlerini, askeri vesayetin bir kez daha hem de büyük bir hışımla siyaseti abluka altına alması sistemi iyi tanımayanlar açısından hayretle karşılandı.

Askeri vesayeti Osmanlı'dan beri özellikle 17. yy dan itibaren ordunun modernleştirilmesiyle başlayan ve 1923'de ordu tarafından oluşturulan siyasal yapıyı anlamadan sadece Soğuk Savaş yıllarında ABD'nin SSCB'ye karşı ileri karakol vazifesi gördüğü ve komünizm tehlikesine karşı darbelerin yapıldığını ve Soğuk Savaş dönemi bittiğine göre artık darbelerin de olmayacağını zanneden muhafazakar, liberal ve toplumun değişik renklerini oluşturan sistem içi muhalefet yaparak mevcut yapı içerisinde bir yer edinmeye çalışan gruplar kendilerini ve karşı egemen yapıyı anlamlandırmakta ciddi açmazlar yaşadılar. 28 Şubat'tan bugüne kadar yaşanan olayları izleyen herkes ordunun, büyük sermaye kesimlerinin iş birliği ile düzenin yaşadığı krize uzun vadeli bir ekonomik ve siyasal yeniden yapılanma programıyla müdahale ettiğini görebiliyorlar. Türkiye halen askeri vesayet altında yaşıyor; Yalnız bu gerçeği yok saymak yaşanan güncel siyasi gelişmeleri anlamayı olanaksızlaştırdığı gibi dünyadaki birçok yeni sömürge ülkede ordu ve sermaye ittifakına dayanan egemenlik ilişkilerini anlamayı zorlaştırıyor.

 Ansiklopedik tanım itibariyle vatan sathını düşmana karşı savunmayla alakadar bir güvenlik kuruluşu olması gereken Türkiye ordusunun gerek ekonomik gerekse de teknik olarak geçirdiği büyük dönüşüm ise esas olarak 1980'li yılların ortalarında başlayan bir süreçtir. Ancak bu sürecin temelleri 27 Mayıs 1960 darbesinden hemen sonra kurulan OYAK'la atılmıştır. 1960'lı yıllara gelinceye kadar Türkiye'de ordu-asker-bürokrat egemenliğine dayanan bir devlet yapılanması içinde siyasal ve toplumsal yapıyı modernleştirmeye çalışan bir aktör olarak tanımlanabilir. Türkiye'de ordunun modernleşme süreci aynı zamanda Türkiye'deki iktidar mücadelelerinin yabancı ülkeler ile ve uluslararası planda faaliyet gösteren sermaye kesimleri ile kurulan ilişkilerin toplumsal dönüşümlerin tarihi olarak da incelenebilir. Türkiye'nin savunma harcamalarından, orduya ait olan ve sigortacılıktan tekstile, bankacıktan silah sanayine kadar ekonomik alanlarda yürüttüğü faaliyetleri anlamadan ve ordunun küresel hegemonya kurmaya çalışan küresel kapitalizmle olan ekonomik ilişkilerini anlamadan Türkiye'deki mevcut siyasal ve ekonomik gelişmeleri kapsamlı derinlikli bir şekilde analiz edemeyiz. Askeri sermayenin "Amiral Gemisi" OYAK'ın milyarlarca doların telaffuz edildiği TÜPRAŞ, POAŞ ihalesinde boy göstermesi ya da TSK'yı Güçlendirme Vakfı'nın Sümer Holding'in tekstil işletmelerini satın alması Türkiye'deki ordunun ekonomideki bir ekonomik şirket gibi yer alması konumuz açısından dikkate değer bir konudur.

 28 Şubat kararları Türkiye'nin siyasal, toplumsal çehresini iç ve dış politik programını belirlerken askeri sanayi kompleks olarak adlandırdığımız ve çekirdeğinde ordu eliyle yürütülen ekonomik bir programın yer aldığı ekonomik mekanizma ülke iktisadının ana yönelimini saptıyor.